Βασική προϋπόθεση για να παίξει κάποιος το ρόλο του εμψυχωτή και να διδάξει θεατρικό παιχνίδι στα παιδιά είναι να μπορεί να αφήσει το σώμα του ελεύθερο, να απελευθερωθεί από έμφυτες συστολές και από το πλήθος των ψυχοσωματικών αναστολών των ενηλίκων – και ιδίως εκείνων που παράγουν “διδακτικό” έργο. Να μπορεί να σταθεί στα παιδιά ενώπιος ενωπίω. Χαλαρός και γαλήνιος. Ενθουσιώδης και ενθαρρυντικός. Και προπάντων οικείος και ανθρώπινος. Χωρίς επισημότητες και διδαχές, συστάσεις και εντολές, να μπορεί με τη στάση, την αίσθηση και τη συμπεριφορά του να εμπνεύσει την ομάδα, να της δώσει κίνητρα- όχι να την ποδογετήσει ή να την κατευθύνει, αλλά για να οδηγηθεί μόνη της, μέσα από διαδικασίες και διαφόρους τρόπους να ανακαλύψει μια, δυο, πολλές φορές τη χαρά του παιχνιδιού, της δημιουργίας, της αυτοανακάλυψης μιας καινούριας αίσθησης, μιας εμπειρίας, μιας γνώσης. Το θεατρικό παιχνίδι που μοιράζομαι με τα παιδιά σας, θέλω να είναι δημιουργικό συμβάν καθέ φορά που θα τους προσφέρει άμεση ικανοποίηση. Δεν υπάρχει ορισμός για το τι είναι δημιουργικό συμβάν. Ίσως μια φυσική λειτουργία για την οποία γνωρίζουμε πολύ λίγα, η παρατήρηση, το ακαθόριστο. Αυτό που δεν ξέρεις. Πόσο όμορφο είναι να παίζεις με αυτό που δεν ξέρεις! Και πόσους περιορισμούς σου βάζει αυτό που ξέρεις...!